Różnorodność widać również jak na dłoni, jeśli się w one lasy zanurzyć: wiele tu gatunków drzew, krzewów i innych roślin, które rosną to w dolinach rzeczułek i strumieni, to na skłonach stromych pagórów, to na mokradłach, to na glebach suchych jak pieprz, lecz wcale nie jałowych… Różnorodność też i w mieszkańcach – gospodarzach onych lasów – się wyraża: „tych co skaczą i fruwają”. I w gościnę zapraszają!

Dostatek zaś chyba jest największy w Gminie Resko, której niemal połowa obsiana jest lasami! Szczególnie cenny jest duży kompleks Lasów Orzeszkowskich ciągnący się (w przybliżeniu) pomiędzy widłami rzeczek Rekowej i Mołstowej od Reska, Łabunia aż po Wicimice i dalej na wschód. Wtajemniczeni znają w tych lasach miejsca, gdzie – jak mawiają – „grzyb liczny sam wpada do koszyka” (a środkiem onego kompleksu biegnie trasa rowerowa nie przez przypadek nazwana „Na Grzyby”!). Urodę Lasów Orzeszkowskich podkreślają jeziora Łabuń i Dobrzyca, piękne doliny obu wspomnianych rzek, ślady minionych wieków w postaci wyraźnych grodzisk i kurhanów, a także liczne uroczyska i dwa piękne rezerwaty: „Mszar k. Starej Dobrzycy” oraz „Bagno Iglickie”.

To na północ od Reska. Zaś od południa rozciąga się Radowski Las, którego legendarny wśród smakoszy jagód fragment nad Piaskową, tuż za Święciechowem zwą co niektórzy – nie bez powodu – Bajkowym Lasem. Ciągnie się on wzdłuż Piaskowej, ograniczony linią rzeczki Wilkowej i malowniczymi Malinieckimi Stawami, łacząc sięz lasami „świergotkowymi” i „żerzyńskimi” leżącymi po obu stronach Regi, ku którym też i piękny las znad rzeki Uklei dochodzi… Również i tutaj znajdziemy starodawne grodziska i cudnej urody uroczyska.

Zaś z drugiej strony Święciechowa (dawniej zwanego również Dzwanowem, zaś w tradycji miejscowej częściej Dzbanowem, gdyż dzbany się tam jagodami błyskiem napełniały!) biegnie, głównie przez Gminę Radowo Małe, pas wspaniałego lasu aż po Strzmiele. A w nim dwa jeziora Głębokie i Piaski (przy którym rezerwat „Mszar nad Jeziorem Piaski”, gdzie można zobaczyć między innymi krwiożercze rosiczki) i malownicza dolinka rzeczki Mielnicy położona pomiędzy Czachowskimi i Reskimi Górami.

Rozległy kompleks lasów brzeźniacko-bonińskich ciągnący się na południe od Łobza aż po Ginawę charakteryzuje się wyjątkowo rozbudowaną rzeźbą terenu – nie dziw zatem, że odbywa się tu corocznie uznany w świecie miłośników „ostrego pedałowania” Łobeski Maraton MTB. Las ów wznosi się aż do opadającej stromym stokiem ku jeziorku Puciatowo wzgórzu Wielot, a granicę jego wyznacza rwąca Brzeźnicka Węgorza – prawdziwe wyzwanie dla kajakarzy z prawdziwego zdarzenia, przepływająca przez jeziora Żabice i Brzeźno (zaś w samych lasach zobaczyć można urokliwe śródleśne jeziorka, oczka i mokradełka).

W okolicach Wiewiecka ów rozległy kompleks leśny przechodzi w Lasy Węgorzyńskie, stanowiące część Ińskiego Parku Krajobrazowego – wyjątkowo atrakcyjne dla wszystkich łazików, a szczególnie piękne w okolicach góry Trawiec (zwanej też Węgorzynem) oraz w najwyższych pasmach tzw. Ińskich Bieszczad, czyli pod płaskowyżem Sarnikierz, którego strome stoki spadają aż po samo „najwęższe jezioro świata” Dłusko (nad którym utworzono zjawiskowy rezerwat „Źródliskowe Zbocza”).

W okolice Dobrej niby – sądząc z mapy – w lasy są ubogie. Jednakże to złudzenie, gdyż już wychodząc z miasta natrafiamy na ścieżkę prowadzącą do Starej Kniei, przez którą prowadzi nas magiczny Szlak Olbrzymów. Na południe od „dobrego miasteczka”, za jeziorkiem (oczywiście Dobrym) leży Gaj Trygława, do którego dochodzimy mijając uroczyska o poetyckich nazwach: „Żurawia Dolinka”, „Jeziorkowe Bagna”, „Rzekotkowe Uroczysko” i „Gnieźnieńskie Błoto”. Natomiast na północy, za Błotnymi Wzgórzami odnajdziemy Turzy Bór. I trzeba przyznać, że te lasy mają nie tylko niepospolite nazwy, lecz również i własny, niepospolity urok!

Na koniec trzeba wspomnieć o lasach nadreskich, czyli towarzyszących Redze – prawdziwej królowej Ziemi Łobeskiej. Często podkreśla się, że choć nie przepływa ona przez wielkie bory i knieje, posiada charakter leśnej rzeki. A to dlatego że płynie zazwyczaj w otulinie drzew lub omija przeliczne leśne wysepki. Nawet jeśli ten zadrzewiony pasek jest wąziutki – jak choćby w sławnych Łobeskich Karpatach przed Prusinowem – posiada wielkie walory krajobrazowe. Za Łobzem rzeka zakręca o całe 180 stopni, omijając park miejski, który ma wygląd podgórskiego lasu, poprzecinanego licznymi wąwozami i kończy się Kniewskimi Błotami. Później Rega meandruje pomiędzy dzikimi łąkami z wieloma „wyspami” drzew, otoczona rosnącymi w głębokiej dolinie lasami (jest tu też kilka malowniczych jeziorek i oczek wodnych, ze szczególnie cennym jeziorem Chełm nad którym wznosi się stromo góra o takiej samej nazwie). Za Przyborzem, mając po lewej stronie jezioro Karwowo, zaś po prawej słynne Wzgórze Lotniarzy, Rega wpływa w zwarty las, którym podąża aż do samego Reska – ten odcinek jest najbardziej dziewiczy na całej długości spływu rzeką i dzielni kajakarze muszą zmagać się z wieloma przeszkodami w postaci zwalonych drzew (nie bez powodów jeden z jego fragmentów nazwano „Świerkową Masakrą”). Znajdziemy tu również wspaniale zachowane grodziska (bardzo znane pod Karwowem i to nieco mniej, lecz dotykające wałami samej rzeki – pod Łagiewnikami) oraz użytki przyrody: „Bobrek”, „Trzeplę”, „Krzysiowe Bagno”, „Szuwary nad Regą” oraz popularną podreską „Dzikuskę”. Za Reskiem rzeka znów wpływa w gęste lasy – wspomniane już wcześniej „świergotkowe” i „żerzyńskie” i w otoczeniu pięknych drzew dopływa do tzw. Jeziora Zaporowego Likowo.

O wiele mniejszych, choć urodą zawsze wielkich, lasach Ziemi Łobeskiej nie wspomnieliśmy – ale kto zasmakuje leśnej przygody chociażby w tych opisanych, ten na pewno i do nich zawita: po grzyby, po oczu nasycenie i po napprawdę wspaniałą przygodę!